Mijn theaterloopbaan

Home

Theater

Jeugd

Theater is voor mij altijd magisch geweest. Als verlegen meisje was het heerlijk om op het toneel niet mezelf te hoeven zijn en me te mogen uitleven.

Op mijn 7e ging ik op klassiek ballet en AMV (Algemene Muzikale Vorming). Dat laatste vond ik nogal saai aangezien er ongeveer één noot per les werd behandeld en ik kon noten lezen binnen een dag. Maar dans vond ik heerlijk en na een jaar mocht ik gelukkig ook op pianoles.

Piano spelen vond ik erg leuk maar oefenen vond ik minder dus helaas ben ik er nooit heel erg goed in geworden. Ik wilde wel heel graag danseres worden. Ik werd uitgekozen met een vriendinnetje om een dagje bij de Nel Roos Academie (Nationale Balletacademie) te komen kijken en ik vond het geweldig maar mijn ouders vonden het sowieso niet goed dat ik daarheen ging. Ik zou daar alleen maar mavo naast kunnen doen en ik kon goed leren dus dat was geen optie.

Zingen en toneelstukjes maken voor de buurt deed ik altijd al. Samen met een vriendinnetje deed ik dan optredens in de speeltuin. Eenmaal op de middelbare school werd dat wat minder, ik durfde niet meer zo goed denk ik, werd wat kritischer op mezelf. Ik deed nog wel met soundmixshows mee en alhoewel stijldansen niet helemaal mijn ding was, ik denk dat ik het niet vrij genoeg vond, heb ik er toch ooit een jaar gratis dansles mee gewonnen. Bovendien zat ik op de middelbare school altijd in de zanggroep van de musicals daar. Het was wellicht logischer geweest als ik was gaan dansen maar op de een of andere manier vond ik dans geen uitdaging genoeg en uiteindelijk was ik heel blij met mijn keuze. Grappig detail is dat ik in dat zanggroepje mijn oud-Jeanscollega Eileen al ontmoet heb. Met dit groepje stonden we op de Uitmarkt in Amsterdam en kwamen we regelmatig in de studio om liedjes op te nemen.

Tot mijn 17e danste ik één keer in de week, eerst klassiek en later jazz. Dansen vond ik heel fijn maar ik voelde me niet op mijn gemak in die groep dus ik besloot helemaal te stoppen met ballet.

Opera

Na het vwo ging ik Communicatiewetenschap studeren en als student heb ik toch weer de liefde voor het theater terug gevonden. Ik deed Kleinkunst, zang, dans en op een gegeven moment zag ik een advertentie in de krant waarin ze figuranten zochten voor een opera. Ik ging auditie doen bij De Nederlandse Opera voor ‘Die Meistersinger von Nürnberg’ en we werden met z’n achten uitgekozen uit zo’n 400 aanmeldingen. Nu hoef je natuurlijk als figurant niet erg goed te kunnen dansen, toch gaf het mij een bepaalde zelfverzekerdheid. Ik had eigenlijk nooit kritiek gehad op mijn dansen of zingen maar altijd op mijn persoonlijkheid, ik zou te gesloten zijn, te onopvallend, niet brutaal genoeg enz. Dat ik kon opvallen tussen zoveel meisjes gaf mij dus meteen meer vertrouwen in mijn kwaliteiten als performer. Zeker toen ik auditie deed voor een tweede opera, ‘Moses & Aäron’, dit was nog meer bewegen en na de auditie werd ik door de regie-assistenten geroepen. Ze vertelden mij dat ik als enige meisje van de vorige opera was aangenomen maar ik moest het verder wel stilhouden. Bizar natuurlijk dat ik al wist dat anderen waren afgewezen en zijzelf nog niet.

In Moses & Aäron deden ook professionele dansers mee en ik hoorde hoe hun leven was. Ik voelde mij ontzettend thuis in de theaterwereld en ik besloot eigenlijk door deze ervaring er toch professioneel voor te gaan. Ik liep inmiddels stage bij de TROS en ik vond het wel ok maar zeker niet iets om nu mijn hele leven te blijven doen. Maar om professioneel danseres te worden was ik natuurlijk wel oud, ik was namelijk inmiddels al 21.

Koffietijd

En toen was daar Birgit Schuurman in Koffietijd, toen nog totaal onbekend en gewoon ‘het zusje van Katja’. Zij vertelde dat ze auditie wilde doen op de Fontys in Tilburg voor een opleiding waar dansen, zingen en acteren evenveel aandacht kregen. Je zou kunnen zeggen dat deze tv-uitzending van Koffietijd mijn leven veranderd heeft. Ik ging meteen in de bibliotheek meer informatie zoeken over deze opleiding en ik kwam ook als vooropleiding de Musicalfactory in Tilburg tegen. Omdat ik nog een jaar moest studeren en eigenlijk nog nooit zangles had gehad besloot ik om eerst dat te gaan doen.

Daar kwam ik mezelf ook tegen, ik was één van de besten qua dans maar zo onzeker! Altijd bang om het niet te onthouden, om dicht te slaan. Maar wat danslerares Agaath tegen me zei voordat ik auditie ging doen voor Musicaltheater aan de Fontys Dansacademie/Conservatorium heb ik goed onthouden. Ze zei: ‘Het maakt niet uit wat je doet maar zorg dat je plezier uitstraalt op de auditie, dan word je aangenomen’. En inderdaad, dat werkte, ik werd aangenomen.

Tilburg

Na Amsterdam vond ik het heerlijk om in het wat kleinere Tilburg te wonen. Ik voelde me heel erg thuis in mijn klas met de meest uiteenlopende persoonlijkheden, ik genoot van het dagelijks met mijn passies bezig zijn maar er was ook heel veel druk. Wederom kreeg ik vooral kritiek op mijn persoonlijkheid en niet zozeer op mijn dans- of zangtechniek. Ik wist toen niet hoe ik het moest veranderen en ik werd er heel onzeker van maar als ik nu opnames uit die tijd van mezelf terugzie dan snap ik precies wat ze bedoelen. Ik wist niet hoe ik mezelf moest laten zien, ik deed een truukje maar mijn ziel zat er niet bij. De negatieve feedback maakte mij niet beter maar eerder slechter en ondanks dat ik veel techniek heb geleerd duurde het jaren voordat ik eindelijk weer het plezier in dansen en zingen terugvond. Ik was vooral bezig met ‘goed zijn’ en eigenlijk niet met kunst.

Theater

Ik stond na mijn opleiding zo’n zeven jaar fulltime in het theater in musicals en muziektheaterproducties. Ik vond elk jaar wel weer iets, ik heb hele mooie shows mogen doen (zie CV), de ene keer meer dans, dan weer meer zang en dan weer meer acteren maar ook elk jaar weer deed ik al weer nieuwe audities terwijl ik net met de repetities van een show, waarmee ik nog moest gaan toeren, was begonnen.

Ik wilde altijd vooral zelf op het toneel staan en datgene uitvoeren wat anderen voor mij bedacht hadden maar zo langzamerhand wilde ik ook steeds meer van mijzelf erin leggen. Ik begon voor de groep als dance-captain en daar had ik al moeite met het verzinnen van een warming-up maar ik bleek wel handig te zijn in het creatief oplossen als er mensen van de cast niet waren. Ik ben toen musical-workshops gaan geven op mijn oude middelbare school en uiteindelijk ben ik gaan solliciteren als choreograaf bij musicalverenigingen.

Choreograaf

Naast mijn kantoorbaan en studie interieurstyling was ik begonnen als choreograaf bij verschillende verenigingen. Ik had bijna geen vrije tijd meer en zowel de kantoorbaan als de interieurstyling pasten totaal niet bij me. Maar ik bleek wel goed te zijn in het maken van choreografieën. Niet zozeer omdat ik zo goed was in pasjes bedenken maar juist omdat ik heel goed dans als verhaal kon zien en niet als losse bewegingen, bovendien wist ik precies wat wel en niet ging als je er ook nog tegelijkertijd bij moest zingen, door mijn eigen ervaring. En ik bleek mensen zover te kunnen krijgen dat het publiek wel hun plezier en passie te zien kreeg.

Theatergroep Eye Create Mirrors

Langzamerhand is er steeds iets meer bij gekomen. Eerst gewoon als docent van zanglessen en dramalessen, later als zangcoach, muzikaal leider en regisseur. En ik ging steeds meer teksten schrijven. Eerst alleen liedteksten, later hele theaterteksten.

In 2013 kwam mijn grote droom uit en heb ik geheel mijn eigen stuk gemaakt. Samen met multi-talent regisseur Jedidjah Noomen heb ik de voorstelling ‘Tekens’ gemaakt en Eye Create Mirrors opgericht. We spelen deze voorstelling nog steeds maar inmiddels had ik al weer heel veel zin om een nieuwe voorstelling te maken. Begin juni 2014 werd ik gevraagd door Het Gezelschap om een dansvoorstelling te maken. Het thema voor deze voorstelling zat al een tijdje in mijn hoofd en ik was heel erg blij dat ik dit keer wat productiehulp kreeg. ‘Take me to the Stars & Beyond’ gaat in september 2014 in premiere als onderdeel van het avondvullende programma ‘Lost & Found’ en ik hoop dat we deze voorstelling nog heel vaak kunnen spelen.